Trolltunga

De ideale manier om Noorwegen te verkennen is volgens de Noren door te wandelen, en veel te wandelen, heel veel! Een erg bekende Noorse hike is de Trolltunga, of letterlijk vertaald: 'de tong van de trol', ongeveer 360 km ten westen van Oslo, in Odda. Dit tripje stond dan ook al op het lijstje voor ik hier naartoe kwam, en gelukkig ook op die van andere mensen!
Samen met 7 andere studenten uit onze buddy group vertrokken we dan zaterdagochtend, de makkelijste manier om er te geraken is met de auto, die je voert langs prachtige landweggetjes in de bergen :)
Na een rit van om en bij de 7uur (gelukkig zonder ongelukken) , kwamen we zaterdagavond aan in ons houten hutje, met een adembenemend uitzicht over een meer! We maakten nog snel avondeten: pasta natuurlijk, want dat eten de courreurs ook als ze veel moeten fietsen, en we gingen optijd ons bedje in.
Zondagochtend stond onze wekker om 06:00, op het ontbijtmenu stond eieren en brood, krachtvoer dus. Vanuit onze camping was het nog een halfuurtje rijden naar de vertrekplaats van de tocht en tegen iets voor 08:00 konden we dan beginnen!
Ik denk dat ik op het eerste deel van de tocht een keer of drie ben doodgegaan, zo stijl, zo modderig en zo moeilijk! Ik kan wel zeggen dat ik iets of wat gewend ben van de scouts, maar dit was echt heel moeilijk! Een energiereep later gingen we verder met gelukkig een vlak stuk, waarna er een tweede heel stijl stuk volgde. Gelukkig was de rest van de tocht naar het hoogtepunt, de Trolltunga, nog te doen. Onderweg werden we getrakteerd op prachtige beelden van de fjorden, ik kan eerlijk zeggen dat Noorwegen de mooiste natuur heeft die ik ooit heb mogen zien! Na een uur of 5 ploeteren en klauteren, kwamen we dan eindelijk aan, ik kan moeilijk in tekst omzetten hoe mooi het was.
Na onze fotoronde op de rots zelf, begon onze tocht terug naar onder. Onderweg kregen we nog wat regenbuien te voorduren, maar al bij al viel de regen goed mee. Omdat het eerste stuk op de heenweg zo moeilijk was, besloten we een alternatieve route op de terugweg te nemen, over de overblijfselen van een oude treinrail. Daar hadden we snel spijt van! Het was superstijl, best eng en halverwege hadden ze de rails afgebroken dus moesten we te voet naar onder over een weg die ze nog aan het bouwen waren haha.
Na twaalf uur wandelen, om 20:00 kwamen we dan eindelijk aan op de parking! Het was een tocht om nooit meer te vergeten, de allermooiste hike die ik ooit heb gedaan, maar verreweg ook de allermoeilijkste! Eentje met 22 km (onze omweg niet ingerekend), 900m hoogteverschil (omhoog en omlaag), een stuk of 9 valpartijen onderweg (waarvan 7 van mij), liters zweet, een paar inwendige traantjes en 4 dagen stijve gewrichten en spieren achteraf. Maar ik kan trots zeggen dat het gelukt is, en ik kan het aan iedereen aanraden (die dan wel een beetje gek is in zijn hoofd), het uitzicht en het avontuur loont zich zeker en hopelijk kan ik ook nog eens een keer terugkomen :)